Een hele generatie consumenten is bereid om afstand te doen van hun bankrekening en alleen een prepaidkaart te gebruiken, die ze bevoorraden naarmate hun behoeften en inkomsten evolueren. Is zoiets denkbaar?
Een prepaidkaart is een betaalmiddel dat is afgeleid van de debetkaart. Het grote verschil met een debetkaart, is dat een prepaidkaart niet is gelinkt aan een bankrekening bij de bank van de kaarthouder. Net zoals bij een klassieke kredietkaart betaal je met zo’n kaart je aankopen in een winkel of online en je kan er zelfs geld mee tanken aan een automaat.
Op het Amerikaanse continent is de trend duidelijk: er komen steeds meer prepaidkaarten in omloop. Wij geven twee voorbeelden die veiligheid en gebruiksgemak combineren.
> American Express Bluebird: naast de basisfuncties (saldo raadplegen, geld overschrijven) biedt deze kaart ook het deponeren van cash via Walmart-winkels.
> Chase Liquid heeft vergelijkbare kenmerken, maar steunt op het Visa-netwerk, wat maximale gebruiksmogelijkheden impliceert.
Toch zijn er nogal wat kwaliteitsverschillen tussen de talrijke prepaid-aanbiedingen en soms zijn er kosten verbonden aan het herladen van de kaart of geld afhalen aan een automaat. Bepaalde aanlokkelijke aanbiedingen, die vooral op consumenten met impulsieve neigingen zijn gericht, maken het mogelijk om over bedragen te beschikken die de kaarthouder op het moment van de aankoop eigenlijk niet heeft. Daardoor kunnen prepaidkaarten uiteindelijk nog duurder uitvallen dan de klassieke kredietkaarten, omdat er ook hogere rentevoeten worden gehanteerd.
Ook inzake de beveiliging van de kaart is elk aanbod niet even goed. Er worden incidenten gemeld waarbij een gebruiker op een bepaald ogenblik geen toegang heeft tot zijn eigen kapitaal, terwijl de juridische bescherming van sommige prepaidkaarten niet zo goed is als bij een traditionele bankkaart. Nieuwe wetten en regels zouden orde op zaken moeten stellen in deze groeisector en de toekomst ervan garanderen.