Wanneer kinderen Jazz ontdekken tijdens een poëtisch spektakel.
Op woensdag 11 november vond de zesde editie van Iris Jazz Kids plaats, waarbij de allerjongsten Jazz konden ontdekken tijdens workshops en een wonderlijk concert. Een verslag van deze fijne namiddag door de ogen van Violette, 7 jaar.
Overal zijn er ballonnen. Honderden ballonnen die het plafond van de inkomhal van Flagey versieren. Zo mooi dat ik zin krijg om ermee te spelen. Maar ik ben hier natuurlijk voor de muziek!
Na het ontbijt ga ik naar het muzikale atelier met Geneviève, zij is zanglerares bij Jeugd en Muziek en gaat ons uitleggen hoe onze stem werkt. Eerst warmen we op met wat zangoefeningen, terwijl we muziek maken met sambaballen en vingergeknipper, en samen met mijn nieuwe vrienden herhaal ik de oefeningen in koor.
Geneviève toont ons ook de verschillende manieren om te ademen en van waar onze geluiden komen: vanuit de borstkas en zelfs vanuit de buik. Ik dacht dat je zong met je mond? Ze heeft een pianist bij en ik moet lachen want hij heet Marcel, net als mijn kleine broer! Ik kan niet stoppen met lachen, want Geneviève laat ons grappige zinnen herhalen uit een liedje dat gaat over "Galant en mooi aangekleed, van een eiland met een rivaal en een krokodillenei". Vol gekke woorden die moeilijk zijn om te lezen, maar als je ze samen zet, krijg je een leuk verhaal.
Beneden hebben de allerkleinsten allerlei instrumenten mogen uitproberen, en nu zitten we allemaal samen in een zaal voor de vertoning. Ik ben benieuwd naar dat 'Duo à l'Encre'. Het is pikdonker en er zijn twee muzikanten, en ik zie een derde die achter een grappig bureau met een lamp gaat zitten. Ik vraag me af wat hij gaat spelen!
De muziek begint en op het grote scherm verschijnt een blad papier. De derde meneer maakt tekeningen en de lamp is geen lamp maar een camera die zijn tekening toont op het scherm... Het ziet er heel mooi uit!
Vaak lijkt het alsof hij gewoon wat kribbelt, maar dan maakt hij er toch iets herkenbaar van. Een donker bos, een gorilla, een spin. Een beetje eng, maar ik ben niet bang! Het lijkt wel alsof mijn Dadou wél schrikt bij die spin... Al wordt de tekening van die spin wel héél groot. Soms schrik ik een beetje, maar ik toon het niet. Zelfs niet als de muziek luider klinkt, en er harder getrommeld wordt en de saxofoon vreselijk begint te krijsen. Zelfs niet als na het tekenen Vincent, de meneer achter het bureau, zijn poppen bovenhaalt en een gevecht nadoet tussen de gorilla en de spin.
Het is leuk om al die verschillende soorten muziek te horen, die elk passen bij een andere sfeer. Na de voorstelling mogen we naar het bureau gaan kijken, met de tekeningen en de camera, en ook naar de instrumenten van Teun en Andrew. Ze tonen ons met wat ze al die geluiden maken: de klassieke saxofoon en de elektronische versie, een leuke trommel waarop ik graag zou spelen en een drumstel met cimbalen die veel lawaai maken.
Het is fijn om alles te ontdekken. Als ik naar buiten stap, denk ik weer aan die mooie ballonnen. Ik neem er één mee voor mijn kleine broer Marcel en we gaan naar huis, met mooie herinneringen aan alles wat we zagen en vooral hoorden.
Alle info over het Hello Jazz Festival op www.hellojazz.be.
Bedankt aan Violette en Dadou Salomonowicz.