Zijn nieuwe album heet ‘Everyday’, maar Yaron Herman is allesbehalve een doorsnee jazzman.
Op 10 oktober stelde Yaron Herman in De Roma zijn nieuwe album ‘Everyday’ voor in het kader van Hello Jazz Festival. Samen met drummer Ziv Ravitz brengt hij conceptuele, hedendaagse jazz met uitstappen richting indie. We hadden een gesprek met één van de meest spannende artiesten van het moment.
Geweldig, de locatie is echt magnifiek. Ik weet zeker dat deze locatie een mooi verhaal heeft - de muren ademen een rijk verleden uit. De Roma heeft verhalen te vertellen. Jammer dat we weinig tijd hebben, ik zou er graag meer over te weten komen.
We toeren al enkele weken voor het nieuwe album, en het gaat goed. Maar we zijn natuurlijk overal maar even, dus we hebben zelden de tijd om ergens bij stil te staan - zoals de geschiedenis van een venue.
Ziv en ik kennen elkaar al heel lang, en we wilden gewoon eens iets anders proberen. De vorige albums namen we op in een klassiekere jazz formatie, en die aanpak waren we beu. Hoe innovatief je materiaal ook is, de sound blijft er een die al in overvloed is gecreëerd. Voor dit album kozen we om het perspectief helemaal opengooien. Ik was echt op zoek naar die vrijheid.
Vergelijk het met een diner met drie mensen: je moet voortdurend in gedachten houden dat er een derde persoon in het gesprek is, iedereen moet betrokken worden. Met twee een album opnemen maakt alles veel vrijer.
Ongeveer de helft van het album was klaar toen we de studio in gingen. De rest was totaal onvoorbereid, pure improvisatie. (Op de achtergrond probeert Ziv ons af te leiden met plastic geritsel) Een beetje zoals Ziv nu doet, met zijn sandwich (lacht).
Ik wilde vooral mijn linkerhand vrij maken zodat ik meer melodisch kon gaan spelen. Ritmisch voelen Ziv en ik mekaar perfect aan. We hoeven niet echt iets uit te schrijven of te repeteren om op te nemen of live te spelen.
You said it. Het is uniek voor mij, echt een geschenk. Net als in het leven, wanneer iemand je echt begrijpt, zelfs voordat je spreekt. Dan denk je “Oh. Die persoon moet deel van m’n leven uitmaken”.
Ja hoor, ik luister vaak naar indie, en meer. Ik wil gewoon de muziek spelen van artiesten waar ik zelf naar luister. Dat kan zowel James Blake, Björk, Nirvana, Scriabin, als Gabriel Fauré zijn. Ik probeer mezelf niet te beperken tot het soort oppervlakkige, categorische grenzen die we hebben op vlak van genres.
Per toeval, eigenlijk. Door de IJslandse vulkaanuitbarsting in 2010 kwamen we allemaal vast te zitten in de backstage van hetzelfde festival. De organisator kreeg te maken met annuleringen, en vroeg me of ik een extra show wilde spelen met enkele andere aanwezige artiesten. Toen ze me zeiden dat Helgi en Valgeir er waren, stemde ik meteen in!
We speelden toen een geïmproviseerd concert, en nu, jaren later, namen we 'Volcano' op. Het nummer gaat niet toevallig over hoe een ramp ook mooie gevolgen kan hebben.
Kijk, als kunstenaar moet je iets brengen dat nog niet bestaat. Hoe ga je mensen verrassen, wat doe je dat nog niet gedaan is? Je kunt jezelf niet creatief beperken puur uit respect voor traditie, of liever: voor conservatieve opvattingen daarover. Ik geloof dat kunst, of zeker de rol van een kunstenaar, net betekent dat je je persoonlijkheid moet vertalen in je werk. En om helemaal eerlijk te zijn: ik had er helemaal niet aan gedacht dat dit ‘gewaagd’ is. Het is gewoon waar ik zin in had.
Jazz was altijd bedoeld voor exploratie, niet een status quo. Ik vul die missie gewoon in met mijn eigen verbeelding.
Het is vrij absurd, en ik kan eerlijk gezegd nog steeds niet geloven dat het waar is. Ik wen elke dag een beetje meer aan het idee. Ik ben begonnen met pianospelen op m’n zestiende. Ik had nooit gedacht om bij Blue Note te belanden. Deel uitmaken van die lijst van grootmeesters dwingt me ook om nederig te blijven, om te blijven zoeken en m’n muziek met veel liefde te gaan delen met iedereen.
Het kan een heleboel dingen betekenen, maar ik laat het liever open. Ben ik het die dat zegt? Naar waar zou de persoon in kwestie terugkeren?
De nieuwe line-up verandert niet echt veel aan de manier waarop ik een concert benader. Ik neem gewoon een nummer en begin er wat mee te knoeien. Spelen met de maatsoort, de sleutel, met de structuur, ... We zijn nu ook aan het experimenteren met elektronica en samples.
Een lied is als een trampoline, als een ladder. We nemen de originele compositie als basis, and then we take it to a higher level. We proberen ook elke avond iets anders toe te voegen. Uitproberen is het enige wat we kunnen doen, met veel liefde, en dat doen we elk concert opnieuw.
We kijken er enorm naar uit. Bedankt voor het gesprek!
Wie het concert van Yaron Herman in De Roma miste, wees niet getreurd: op 8 december keert hij terug naar België voor Hello Jazz Festival, in CC Hasselt. Meer info vind je hier.